و همچنان آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند

سیاهی همه‌جا را پر کرده بود.  برای ادامه زندگی، یا باید سلطه‌گر می‌بودی یا سلطه‌پذیر. آمریکا در رأس زورگویان دنیا، استقلال ملت‌ها را گرفته بود. شاه ایران هم که خودش توسط بیگانگان سر کار آمده بود، تا می‌توانست خوش‌خدمتی می‌کرد تا بتواند ژاندارم منطقه بماند.

شاه رفت، امام آمد و  انقلاب را با خود آورد. آمریکا با آن همه دبدبه و کبکبه، بدجور تحقیر شد. «ملت ما، اول ملتی بود که ثابت کرد امریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند»[1]. از آن بدتر برای آمریکا این بود که این ملت با وجود جنگ و توطئه و ترور و خیانت، «بدون اتکای به آمریکا» به سرعت پیشرفت کرد. حالا ایران الگو شده و انقلابش دارد صادر می‌شود. سفیدی دارد کم‌کم جای سیاهی می‌نشیند و همچنان آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند.